Στις 6 Μαίου κάν το όπως η Toyota

Η όλη κουβέντα του πως θα ψηφίσουμε στις εκλογές της 6ης Μαίου μου θυμίζει την εξής κατάσταση στον εργασιακό χώρο:
“Τι κάνουμε όταν πάει κάτι στραβά στο προιόν, βγαίνει ελαττωματικό και δεν μπορεί να πουληθεί; (ή ακόμα χειρότερα, ο πελάτης μας το γυρίζει πίσω)”
__

Υπάρχουν δύο συμπεριφορές αντιμετώπισης του συνηθισμένου αυτού προβλήματος:

– Η “ελληνική”
Ψάχνουμε να βρούμε τον ένοχο, ποιός φταίει. (μετάφραση στα Ελληνικά πολιτικά: ΕΔΕ, εξεταστικές κι έτσι). Τον βρίσκουμε, τον κράζουμε, του ρίχνουμε καμιά σφαλιάρα που μας έκαψε, τον διώχνουμε, τον αλλάζουμε με άλλον και συνεχίζουμε απτόητοι.

– Η “γερμανική/γιαπωνέζικη”
Ψάχνουμε να βρούμε γιατί έγινε το λάθος. Ποιά διαδικασία (Prozess) δεν εφαρμόστηκε καλά ή ποιά διαδικασία της παραγωγής πρέπει να εισαχθεί / βελτιωθεί / τροποποιηθεί για να  ελαχιστοποιείται η πιθανότητα παρόμοιου μελλοντικού λάθους.
Το ποιός έκανε το λάθος μας είναι ψιλοαδιάφορο. Κάποιος από όλους μας θα το έκανε, όλοι κάνουν ή θα κάνουν κάποια στιγμή. Το θέμα είναι να φτιάξουμε προιόν με λίγα λάθη.
__

Ακόμα και για την περίπτωση που ενώ υπήρχε διαδικασία δεν εφαρμόστηκε από κάποιον το ψάχνουμε. Μπας και είναι δύσκολα εφαρμόσιμη αυτή η διαδικασία, μπας και λείπει ενημέρωση ή εκπαίδευση από το προσωπικό, μπας πρέπει να βάλουμε περισσότερο ποιοτικό έλεγχο κλπ κλπ. Το ότι κάποιος είναι “εντελώς άχρηστος” και μας τα χαλάει είναι συνήθως βολική δικαιολογία. Σε τελευταία ανάλυση πρέπει να μάθεις να δουλεύεις και με τους “εντελώς  άχρηστους” και η μαγκιά είναι να τα οργανώσεις έτσι που να συνεισφέρουν κι αυτοί και να μην σου χαλάνε το προιόν, ΈΞΥΠΝΕ.
__

__
Αυτά και πολλά άλλα τα εξηγεί το βιβλίο αυτό: “Κάν το όπως η Toyota”, αρκετά ενδιαφέρον, αλλά φλύαρο (μπορούσε να τα πεί στο ⅓ των σελίδων) και ακριβό.
Οι γιαπωνέζοι της Toyota πάντως το τερμάτισαν. Όταν ένα αυτοκίνητο βγεί με ελάττωμα από την γραμμή παραγωγής ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ. Σταματάνε την παραγωγή, μέχρι να βρεθεί τι φταίει!!! Τους βγήκε πάντως, ποιοτικά είναι οι καλύτεροι.

__

Σε μία κοινωνία που οι περισσότεροι εργάζονται δουλεύουν στην παραγωγή (την “φάμπρικα”) οι εργαζόμενοι εκπαιδεύονται να σκέφτονται με τον τρόπο αυτό (όχι μόνο στην δουλειά τους αλλά και σε άλλους τομείς όπως στην πολιτική) γιατί αργά ή γρήγορα οι απολυταρχικοί / πρωτόγονοι τρόποι διοίκησης αποδεικνύονται ανεπαρκείς και η επιχείρηση ή προσαρμόζεται ή κλείνει. Είναι εύκολο όταν βγαίνουν λάθη να βρίσεις τον εργαζόμενο ή να αλλάξεις τον προιστάμενό του και να νομίσεις ότι κάτι έκανες. Θα το ξαναβρείς μπροστά σου.
.

Ένας από τους λόγους της “πολιτικής ανωριμότητας” στην Ελλάδα είναι ότι δεν δουλεύουν παρά ελάχιστοι στην “φάμπρικα” (την παραγωγή σε μεγάλες μονάδες), όπου τέτοιες μέθοδοι αντιμετώπισης των προβλημάτων είναι ή γίνονται σιγά-σιγά κοινή πρακτική. Στις μικρές μονάδες και στις υπηρεσίες παρόμοια φιλοσοφία συναντιέται λιγότερο. Και στους αυτοαπασχολούμενους μάλλον καθόλου.  Είναι κάτι που δυστυχώς δεν αλλάζει εύκολα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.
__

Συμπέρασμα: Η αναζήτηση και η τιμωρία του «ενόχου» δεν διορθώνει το λάθος. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο.