Γιατί κάνουμε πως δεν βλέπουμε την λύση στο πρόβλημα της ανεργίας;

Είμαστε τελικά εντελώς μαλάκες ή μας έχει κυριεύσει τόσο πολύ ο καταναλωτισμός και η αδιαφορία για τον άνεργο δίπλα μας; Γιατί γράφουμε στα αρχίδια μας αυτόν που πραγματικά πληρώνει την κρίση, τον άνεργο, και δεν ζητάμε την καθιέρωση του 4ήμερου από αύριο;

Γιατί προτιμάμε να απολυθούν 150.000 στο δημόσιο (μην κοροιδευόμαστε τώρα ότι δεν χρειάζεται να απολυθούν και ότι δεν υπάρχει γραμμή να απολυθούν τελικά) αντί να καθιερωθεί εβδομάδα 4-ημερών και να μειωθεί αυτόματα και το έλλειμμα κατα 5 δις που χρειάζονται οι μισθοί των 150.000; Και που τελικά θα το βγάλουνε με φόρους που θα στραγγαλίσουν την δημιουργία θέσεων εργασίας στην αγορά;

Σήμερα ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι (ADBUSTERS) που ξανα-ανακαλύπτουν το φονικό όπλο ενάντια στην κρίση. Με 42 χρόνια καθυστέρηση βέβαια. Υπάρχει φαίνεται ελπίδα.
Όμως το ερώτημα παραμένει. Έχουμε γίνει εντελώς αναίσθητοι ή είμαστε απλώς μαλάκες και δεν μας περνάει από το μυαλό μία τέτοια λύση;